به‌مناسبت هشتاد و یکمین سالروز افتتاح رسمی این پل
ترجمه و تلخیص زهرا آهن‌بر – ایران
پل لاینز گیت که اکنون یکی از شناخته‌شده‌ترین نمادهای شهر ونکوور است، پلی معلق و اولین پلی است که بر روی تنگهٔ اول از خلیجک بورارد زده شده است و شهر ونکوور را در بریتیش کلمبیا به دو شهر نورث ونکوور و وست ونکوور در کرانهٔ شمالی خلیجک بورارد متصل می‌کند. اصطلاح لاینز گیت، به‌معنی «دروازهٔ شیران» به دو قلهٔ کوه با نام لاینز (Lions) در نورث ونکوور اشاره دارد. در ژانویهٔ سال ۱۹۳۹، طول این پل با احتساب پل چنددهانهٔ میانی شمالی، ۱۸۲۳ متر و طول دهانه‌های ورودی آن ۱۵۱۷٫۳ متر است. دهانهٔ اصلی پل به‌تنهایی۴۷۳ متر است. ارتفاع برج پل در حدود ۱۱۱ متر است و کشتی‌هایی با ارتفاع ۶۱ متر قادرند از زیر آن عبور کنند.
عکس از دکتر سارا جلالی
اولین بار در سال ۱۸۹۰، جورج گرانت مک‌کی که یک معامله‌گر زمین بود در روزنامهٔ محلی نوشت كه ایجاد پلی بر فراز تنگهٔ اول را پیش‌بینی می‌کند. در سال ۱۹۲۷، تصمیم در مورد ساخت این پل در ونکوور به‌رأی گذاشته شد، اما اولین همه‌پرسی با شکست مواجه شد و این ایده در انتظار موقعیت زمانی مناسب باقی ماند. آلفرد جیمز تاول تیلور، مهندسی که مشتاق ساخت این پل بود، تلاش کرد بر مخالفت‌های افراد محلی با ساخت پل غلبه کند. تیلور توانست خانواده گینس (خانوادهٔ ثروتمند مشهور ایرلندی تولیدکنندهٔ آبجوی مشهور سیاه گینس) را متقاعد کند تا در زمین‌های ساحل شمالی خلیجک بورارد سرمایه‌گذاری کنند. آن‌ها موفق شدند ۱٬۹۰۲ هکتار از زمین‌های کوهستان وست ونکوور را از طریق یک انجمن صنفی به‌نام «شرکت املاک بریتیش پاسیفیک با مسئولیت محدود» خریداری کنند.
در ۱۳ دسامبر سال ۱۹۳۳، دومین همه‌پرسی برگزار شد که ۷۰ درصد رأی موافق را کسب کرد. پس از مذاکرات بیشتر با دولت فدرال، سرانجام مجوز ساخت پل صادر شد با این شرط که تا سرحد ممکن از مصالح و کارگران در خود ونکوور استفاده شود تا گامی در جهت تأمین اشتغال در دوران رکود اقتصادی بزرگ برداشته شود. در آئین‌نامهٔ سال ۱۹۳۳ که مجوز ساخت پل بود، بندی وجود داشت که تأکید می‌کرد «هیچ فردی از نژاد آسیایی نباید در هر قسمت از کار ساخت یا سایر مشاغل مربوط به ساخت این پل استخدام شود». طراحی پل توسط شرکت «مانسارات و پرات‌لی» واقع در مونترآل صورت گرفت که بعدها طراحی مشابهی را برای پل «آگنس مک‌دونالد» واقع در هالیفاکس، نوا اسکوشیا انجام داد. سایر شرکت‌های مشارکت‌کننده در ساخت پل لاینز گیت عبارتند از: شرکت مهندسی سوان ووستر، شرکت مهندسان مشاور پارسونز برینکرهاف کواد و داگلاس، شرکت روآن ویلیامز دیویس و ایروین، سازندگان غرب کانرون، شرکت پل‌سازی دومینیون، و شرکت پل‌سازی آمریکا.
منبع: آرشیو شهرداری ونکوور
ساخت‌وساز پل در ۳۱ مارس ۱۹۳۷ آغاز شد. پس از یک سال و نیم و صرف هزینه‌ای نزدیک به ۵ میلیون و ۸۷۳ هزار دلار کانادا، سرانجام در ۱۴ نوامبر ۱۹۳۸ این پل به روی عموم باز شد. در ژانویهٔ ۱۹۳۹ یک جفت تندیس بتنی شیر توسط مجسه‌ساز «چارلز مارگا» طراحی شد که در دو طرف ورودی جنوبی این پل قرار داده گرفت و نهایتاً در ۲۹ مهٔ ۱۹۳۹، پادشاه جورج ششم و ملکه الیزابت به هنگام بازدید سلطنتی از کانادا، این پل را رسماً افتتاح کردند.
منبع: آرشیو شهرداری ونکوور
در آن زمان، مبلغ ۲۵ سنت برای هر بار گذر (۱٫۲۵ دلار برای یک هفته) از هر خودرو یا اسب و درشکه و مبلغ پنج سنت نیز از عابران پیاده یا دوچرخه‌سواران به‌عنوان عوارض عبور از پل دریافت می‌شد.
خانواده گینس در تاریخ ۲۰ ژانویهٔ ۱۹۵۵، این پل را به‌مبلغ ۵٬۹۵۹٬۰۶۰ دلار کانادا به استان بریتیش کلمبیا فروختند و در اول آوریل ۱۹۶۳، عوارض برای عموم برداشته شد. در آن زمان، پل لاینز گیت پیکربندی متفاوتی با آنچه اکنون مشاهده می‌کنیم داشت و در ابتدا تنها دو خط عبوری داشت. با این‌حال، همان‌طور که پیش‌بینی شده بود، جمعیت وست ونکوور در نتیجهٔ ساخت این پل رشد چشم‌گیری کرد. به‌همین دلیل، برای خدمت‌رسانی به جمعیت رو‌به‌افزایش، خطوط عبور به سه خط افزایش یافت. با نصب علائم کنترل ترافیک روی پل، این امکان ایجاد شد تا حجم تردد در خط میانی به خط‌های دیگر هدایت شود و همچنین بستن خط میانی، امکان عبور وسایل نقلیهٔ اضطراری را تسهیل می‌کرد.
منبع: Rob@Flickr
از جمله دیگر تفاوت‌هایی که پل لاینز گیت با پیکربندی سابق خود دارد، این است که خانوادهٔ گینس برای جبران هزینه‌های ساخت پل، روی آن کیوسک‌های پرداخت عوارض نصب کرده بودند. در یکم آوریل سال ۱۹۶۳ و با حذف عوارض عبورومرور، این کیوسک‌ها از میان برداشته شد و جای خود را به سیستم کنترل ترافیک داد. همچنین در سال ۱۹۷۵، پل چنددهانهٔ میانی شمالی که در حال تخریب بود با سازهٔ کفی از جنس استیل که عریض‌تر، محکم‌تر و سبک‌تر بود، جایگزین شد. این کار طی چند مرحله صورت گرفت؛ هربار بخش کوچکی از پل مسدود می‌شد و یک قطعه از پل پایین آورده و قسمت جایگزین آن نصب می‌شد.
در سال ۱۹۸۶، خانواده گینس چراغ‌های تزئینی را به‌عنوان هدیه‌ای برای مردم ونکوور به پل لاینز گیت اهدا کردند که این پل را تبدیل به چشم‌انداز زیبایی در شب‌های ونکوور کرد. در سال ۲۰۰۹، این چراغ‌های بخار جیوه که صد وات بودند با چراغ‌های ال‌ای‌دی کم‌مصرف جایگزین شدند. این اقدام به‌منظور کاهش نود درصدی مصرف برق روی پل و همچنین کاهش مبلغ ۳۰٬۰۰۰ دلار هزینه سالانهٔ مصرف انرژی و نگهداری آن‌ها انجام شد. عرشهٔ اصلی پل نیز در سال ۲۰۰۰ تعویض شد که این کار تا سال ۲۰۰۱ به‌طول انجامید. این اولین‌بار در تاریخ بود که عرشهٔ یک پل معلق عظیم جایگزین می‌شد. مانند قبل، این کار نیز در نتیجهٔ تلاش‌های زیاد در ساعات خلوت شب و تعطیلات آخر هفته صورت گرفت تا هر بار قطعه‌ای جایگزین شود. بخش کهنه پایین آورده می‌شد و به یک کشتی بارگیری منتقل می‌شد؛ سپس سازهٔ جدید بالا برده و متصل می‌شد. در طی این تغییرات، پیاده‌روهای دو طرف به‌سمت بیرون سازه رانده شدند و امکان افزایش پهنای هر خط عبوری مسیر از ۳ به ۳٫۶ متر میسر شد.
هر روزه در حدود ۶۰ الی ۷۰ هزار وسیلهٔ نقلیه از این پل عبور می‌کنند. همچنین عبور کامیون‌هایی با وزن بیش از ۱۳ تن و ماشین‌های دارای لاستیک یخ‌شکن از این پل ممنوع است.
پل لاینز گیت در ۲۴ مارس سال ۲۰۰۵، به‌عنوان مکان تاریخی ملی کانادا ثبت شد. این پل زیبا در اغلب برنامه‌های تلویزیونی کانادا به‌عنوان نمادی از ونکوور نشان داده می‌شود و در اکثر پخش‌های تلویزیونی لیگ ملی هاکی، حداقل یک‌بار به‌نمایش درمی‌آید. همچنین نام شرکت فیلم‌سازی لاینز گیت که در ونکوور پایه‌گذاری شده، از پل لاینزگیت گرفته شده است.
منبع: ویکی‌پدیا
